Η Αστεγία δεν Δικαιολογεί την Εγκατάλειψη

Η πρόσφατη απώλεια ενός άστεγου συμπολίτη μας, ο οποίος όχι μόνο εκδιώχθηκε από τον χώρο όπου βρισκόταν, αλλά και εγκαταλείφθηκε στο πεζοδρόμιο χωρίς να κληθεί ασθενοφόρο, αποτελεί ένα γεγονός που ξεπερνά τα όρια της απανθρωπιάς και αγγίζει τα όρια της εγκληματικότητας. Δεν είναι απλώς μια ακόμη τραγική υπόθεση· είναι μια ανοιχτή πληγή που καταδεικνύει την ωμή αδιαφορία απέναντι στη ζωή ενός ανθρώπου. Είναι απαράδεκτο το γεγονός πως άνθρωποι που βρίσκονται σε αστεγία αντιμετωπίζονται πάρα πολύ συχνά ως αόρατοι ή και εχθρικά.

Το να καλέσει κανείς βοήθεια όταν η ζωή κάποιου βρίσκεται σε κίνδυνο δεν είναι πράξη αλληλεγγύης, είναι στοιχειώδες χρέος. Η παράλειψη αυτής της ενέργειας δεν αποτελεί απλώς ηθική αποτυχία, αλλά συμβάλλει άμεσα στην εξέλιξη της κατάστασης της υγείας του ατόμου. Και σε αυτή την περίπτωση, η αδιαφορία αυτή είχε μοιραία κατάληξη.

Ένας άστεγος δεν έχει υποστηρικτικό περιβάλλον που θα αναζητήσει εξηγήσεις, που θα διεκδικήσει δικαιοσύνη, που θα απαιτήσει απαντήσεις. Δεν είχε κάποιον να ρωτήσει γιατί δεν κλήθηκε ασθενοφόρο, γιατί τον άφησαν αβοήθητο στο πεζοδρόμιο. Και γι’ αυτό ακριβώς είναι χρέος δικό μας να μην αφήσουμε αυτή την υπόθεση να ξεχαστεί, να απαιτήσουμε λογοδοσία και να διασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρξει άλλος άνθρωπος που θα εγκαταλειφθεί αβοήθητος στον δρόμο.

Δεν μπορούμε να δεχτούμε μια κοινωνία όπου κάποιοι θεωρούνται αναλώσιμοι, όπου η ζωή ενός ανθρώπου αντιμετωπίζεται ως ενόχληση που πρέπει να απομακρυνθεί. Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι αν αυτός ο άνθρωπος είχε ένα κοινωνικό δίκτυο, η αντίδραση θα ήταν διαφορετική. Ο θάνατος αυτός δεν είναι ατύχημα, αλλά αποτέλεσμα μιας στάσης που παραμένει βαθιά ριζωμένη: «Όχι εδώ, όχι δίπλα μας, όχι μπροστά στα μάτια μας».

Ως φορέας, καθημερινά αγωνιζόμαστε για τη μείωση του στίγματος που περιβάλλει την έλλειψη στέγης και καταδικάζουμε κάθε μορφή βίας, παραμέλησης και απαξίωσης που αφαιρεί από τους ανθρώπους το δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε η σιωπή να γίνει συνενοχή. Το περιστατικό αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Είναι χρέος όλων μας να απαιτήσουμε δικαιοσύνη και να διασφαλίσουμε ότι δεν θα ξανασυμβεί.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ότι η απόδοση δικαιοσύνης στη χώρα μας μοιάζει με μαραθώνιο. Ο κρατικός μηχανισμός, μέσα από μια πληθώρα περιστατικών τον τελευταίο καιρό, αποδεικνύει σταθερά ότι η τιμωρία όσων παραβιάζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι αυτονόητη, αλλά απαιτεί πίεση, επιμονή και έναν ατελείωτο αγώνα. Και βλέπουμε ότι τώρα και πάλι, η μη ύπαρξη υποστηρικτικού πλαισίου, οικογένειας ή κοινότητας από πίσω, καθιστά την απονομή δικαιοσύνης ως κάτι το μη δεδομένο. Είναι τρομακτικό ότι, στη σημερινή Ελλάδα, η διεκδίκηση του αυτονόητου δεν είναι δεδομένη. Δεν θα επιτρέψουμε η ατιμωρησία να γίνει κανόνας. Απαιτούμε δράσεις, λογοδοσία και ένα κράτος που να σέβεται και να προστατεύει κάθε ανθρώπινη ζωή, χωρίς εξαιρέσεις.