Παγκόσμια Ημέρα Αστεγίας | 10 Οκτωβρίου, 2021

Πώς βλέπουμε τους “αόρατους” ανθρώπους της πόλης μας – τους βλέπουμε στην πραγματικότητα;

Γνωρίστε τον Χρήστο, τον Νίκο και τον Κώστα. Ο καθένας τους έχει κάτι πολύ σημαντικό να μοιραστεί.

Ο Χρήστος ζει τα τελευταία 4 χρόνια στο δρόμο.

«Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται, αλλά καταλαβαίνω όσους μας αποφεύγουν. Μπορεί κι’ αυτοί να περνάνε δύσκολα. Έστω να μη μας φοβούνται.

Δεν επέλεξα να μένω στο δρόμο, πρώτα έχασα τη μητέρα μου, μετά είχα ένα ατύχημα με το χέρι μου και έχασα τη δουλειά μου και μετά κάθε μου στήριγμα.

Έχω συναντήσει κι’ ανθρώπους που βοηθάνε πραγματικά. Mια γυναίκα που δεν τη γνωρίζω, ερχόταν καθημερινά μού άφηνε φρούτα και τοστ όταν πήγαινε βόλτα το σκυλάκι της και τα ακούμπαγε στην τσάντα για να μη με ξυπνήσει. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας νιώθεις θλίψη. Η ζωή στο δρόμο είναι δύσκολη αλλά μαθαίνεις να επιβιώνεις. Προσπαθείς καθημερινά να βρεις χώρο για τα πράγματά σου, να έχεις καθαρά ρούχα, ενώ τα πιο σημαντικά σου έγγραφα πρέπει να τα έχεις πάνω σου συνέχεια.

Η ζωή μου πριν ήταν διαφορετική. Δεν έχω κρατήσει επαφές από το παρελθόν, λίγα είναι τα άτομα που μένουν. Σε βλέπουν σαν βάρος, ενώ μέχρι πρότινος μπορεί να κάνατε παρέα. Απομακρύνονται. Όταν είσαι άστεγος σε αποφεύγουν. Έχουν και αυτοί τα δικά τους προβλήματα. Καταλαβαίνω, επίσης, ότι μπορεί να έχουν συμβεί άσχημα περιστατικά και γι’ αυτό να υπάρχει αμηχανία, φόβος και δισταγμός. Όμως πολλοί από ‘μας προσπαθούμε και έχουμε την ανάγκη να μη μας φοβούνται. Θα ήθελα να βρω μια δουλειά, αλλά ξέρω ότι δε θα δώσουν προτεραιότητα σε κάποιον που ζει στο δρόμο». 

 

Ο Νίκος ζει τα τελευταία 14 χρόνια στο δρόμο.

«Θέλω μια μέρα η οικογένειά μου να με δει περιποιημένο και ανθρώπινο. Στο δρόμο δεν υπάρχει μέλλον. Θέλω να κάνω μια νέα αρχή.

Έμεινα στο δρόμο και από δικές μου λάθος επιλογές. Χάνοντας την επιχείρησή μου, έμεινα άστεγος στην Αγγλία. Εκεί τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Στην Αγγλία κινδύνευα. Εκεί τους άστεγους τους βρίζουν, τους χτυπάνε μπορεί ακόμα και να τους κάψουν. Παρόλα αυτά στην Αγγλία δεν είχα δεχτεί κάποια επίθεση και ενώ στην Ελλάδα οι άνθρωποι φέρονται καλύτερα στους άστεγους, δυστυχώς, έχω υπάρξει θύμα επίθεσης.

Στην Ελλάδα ζω στο δρόμο 8 χρόνια. Πήρα την απόφαση να γυρίσω γιατί μου έλειψε να ακούω τη γλώσσα μου. Προσπαθώ να μη νιώθω φόβο και ξέρω ότι μόνος μου πρέπει να επιβιώσω. Εδώ πια δε μπορώ να σκεφτώ το μέλλον και να περάσω τη ζωή μου στο δρόμο. Θέλω να ξαναφύγω στην Αγγλία και να κάνω μια νέα αρχή. Η οικογένειά μου δε γνωρίζει τίποτα για εμένα και προτιμώ να μείνει έτσι. Κυρίως για να μη με δουν στην κατάσταση που είμαι τώρα. Θέλω όταν με δουν ξανά να είμαι περιποιημένος και ανθρώπινος». 

 

Ο Κώστας έζησε άστεγος 3 χρόνια.

«Είμαστε κι’ εμείς εδώ. Έχουμε ανάγκη από συμπαράσταση, όλοι μπορεί να κάνουμε λάθη και ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση μας.

Δεν περίμενα να μείνω στο δρόμο, αλλά βρέθηκα μέσα σε μία νύχτα να χάνω τα πάντα. Το σπίτι μου, τη δουλειά μου, κάθε τι σημαντικό.

Όταν βρίσκεσαι σε αυτή τη κατάσταση, κάτι αλλάζει από την πλευρά των ανθρώπων που μέχρι στιγμής ήταν δίπλα σου. Δε θέλουν να σε βλέπουν έτσι, αποφασίζουν να σου δώσουν χώρο να δεις τι θα κάνεις. Για μένα όλο αυτό το διάστημα που ήμουν έξω, η πρώην γυναίκα μου ήταν το μόνο στήριγμά μου ψυχολογικά. Ορισμένοι δε σου δίνουν καμία σημασία και όσοι ρωτούσαν αν χρειάζομαι βοήθεια τους απαντούσα όχι – δεν ήθελα να ρίξω την αξιοπρέπειά μου. Ο δρόμος δεν είναι εύκολο μονοπάτι. Στην πραγματικότητα όλοι θέλουν να ακούσουν μια καλή κουβέντα, κάτι αληθινό, με στοργή. Είμαστε κι’ εμείς εδώ και έχουμε ανάγκη από συμπαράσταση. Όλοι κάνουμε λάθη και ο καθένας μπορεί να βρεθεί στη θέση μας.

Αποφάσισα ότι ήθελα να ξανασταθώ στα πόδια μου. Ήταν πολύ δύσκολο, ήθελε προσπάθεια και πρέπει πρώτα να το πιστέψεις εσύ και μετά όντως θα γίνει. Είναι πολύ σημαντικό να βρεθεί κάποιος στο δρόμο σου, να σε εμπιστευθεί και να σου δώσει μια ευκαιρία. Είναι η αρχή. Έχοντας κάνει βήματα πια φτιάχνοντας τη ζωή μου από το μηδέν, στον ελεύθερό μου χρόνο επιλέγω και με γεμίζει να βοηθάω ανθρώπους στο δρόμο γιατί γνωρίζω το κενό που νιώθουν. Το ένιωσα κι’ εγώ με τον πιο σκληρό τρόπο».

Ήρθε η στιγμή να αντιμετωπιστεί το στίγμα που περιβάλλει τους άστεγους και να κατανοήσουμε ότι όλοι έχουμε τη δύναμη να βοηθήσουμε. Μαζί.

Καλλιτεχνική επιμέλεια πορτραίτων: Σπύρος Χατζηαγγελάκης.